تو هستی که هستی م رقم میخوره...

هنوز گرمای دلنشین چای زعفرانی روی زبانم هست 

این به من حس خوبی می دهد 

صدای باران و جریان زندگی این موقع شب مرا به سرور می اورد و میگویم بدرک که نمره بد آن درس حالم را گرفت

بیخود که بخاطر نمره حالم گرفته است

من سالمم و هنوز میتوانم عوض شوم و این مهم ترین دلیل برای غصه نخوردن من است

دیشب کتاب شهید ستاری این اسطوره ی بزرگ را خواندم و صبح تمامش کردم

با گریه تمامش میکردم و با خود می اندیشیدم که چرا گریه میکنم؟ آیا این گریه فقط از روی حس است یا عقل؟

آیا درک میکنم فقدان همچونین کسی برای من و نسل های قبل و بعدم زیان دارد؟ آیا درک میکنم مسکوت بودن طرز زندگی به این زیبایی و فوق انسانی در این هیاهوی مدرن بودن و غرب گرایی  که به آن تمدن! میگویند ، چقدر مسخره است و باعث گرفتگی حالم میشود؟

وقتی کتاب را خواندم و این شهید بزرگ را بیشتر و بیشتر از زبان همسرش شناختم یک لحظه به خودم لرزیدم

نهایت انسانیت و بزرگی را متصور شدم

چیزی که از شهید میخواندم به ذهنم چنان عظیم امد که درک اینکه امام معصوم از این شهید والا میلیون ها میلیون ها برابر انسان تر و بزرگتر هستند تنم را لرزاند

ما چگونه بدون چنین آدمهایی زندگی میکنیم؟؟!!!

ما البته آنها را از دست نداده ایم شهدا هستند و زنده اند اما جسم و حرف و اندیشه شان گاهی در میان ما نیست و این نیستی به ما مربوط است

آنها هستند ، تمام و کمال اما برای کسانی که حواسشان باشد نه ما که غفلت کرده ایم و مست روزگاریم و امان از وقتی بیدار شویم و ببینیم دیر است

فکرش را بکنید صبح که از خواب بلند میشویم به جای همه آدمهای تکراری بدرد نخور با وعده وعیدهای تکراری ، بدانی کسی هست که میتوانی بی هیچ ترسی به او تکیه کنی 

او هست و تو عاشق و فرمان بردار هرروز برای خدمت به او از جا برمی خیزی

در دانشگاه، مدرسه ، محل کار و هرجا که هستی برای خدمت به او هستی و برای دیدار هفتگی ات با او دل  دل میکنی و سعی داری هفته ای موفق تر بگذرانی تا موقع دیدارلبخند جانانه اش به تو حس پرواز هدیه دهد و منتظر باشی که بگوید از تو راضی ام تا بال در اوری و یک آن برای ماندن صبر نکنی و پرواز کنی تا بینهایت خوشی ها و خوشحالی ها  پرواز کنی

این شخص کیست؟

همه مان اورا میشناسیم و دوستش داریم

کاش یادمان نرود یک نفر هست که برایمان چقدر عزیز است 

و کاش می دیدیمش...